Cato’s World!

Het is tien uur, vrijdagavond en ik ben gesloopt, bekaf. De hele dag druk in touw geweest en alle klussen waar ik niet aan toe ben gekomen achtervolgen me. De onrust in mijn lijf maakt me soms gek. Kan altijd wel door blijven gaan, maar ergens houdt het op. Ik werp een blik op de klok, het duurt niet lang meer.. het weekend staat voor de deur en ik laat alles los, maak me niet meer druk, morgen weer een dag..

Pip slaat aan, de achterdeur gaat open en een brede glimlach verschijnt op mijn snoet. Eindelijk, eindelijk is hij thuis!
In de rij voor een begroeting (Pip eerst, Pip is altijd eerste..) krijg ik een omhelzing en een kus. Zachtjes fluistert hij in mijn oor: “Waar is ze, slaapt ze al”?
Welnee! die wacht op jou! Ze ligt in bed, alle vlogs van Mascha en Enzoknol te bekijken die ze gemist heeft tijdens kamp 🙂

MAMM, IK BEN KLAAR!!!

JA CATO, IK KOM ERAAN!

Ik zit inmiddels boven op de 2e verdieping in de badkamer stiekem een “verboden” sigaret te roken met Albert.. Het enige plekje waar we een beetje rust kunnen vinden. Dat is er met de tijd ingeslopen en ik geniet er echt van! Even samen kletsen, de dag doornemen, zonder gestoord te worden door 1 van de kinderen.. Nou ja rust.., zonder storen…, ze weten ons toch wel te vinden maar toch…

Ik vervolg mijn gesprek en word onderbroken: MAHAMM KOM JE NOU!!!
CATO, EVEN GEDULD, IK KOM ER STRAKS AAN!!!

pfff, ik loop al naar beneden, 2 verdiepingen lager..

“Waar blijf je nou mam?”
Catootje, ik kan toch niet altijd alles uit mijn handen laten vallen zodra je me roept? Ik was bezig.
Ohh, waarmee dan?
Nou uhh, in de salon..
Was je aan t doen dan?
Nou gewoon, opruimen..
Dan moet je dat niet zeggen.
Wat zeggen?
Dat je eraan komt!
Wilde jou laten weten dat ik je gehoord had en eraan zou komen, maar wat had ik dan moeten zeggen?
Wat je daarna zei: “ik kom er straks aan”
Ja Cato, je hebt helemaal gelijk!

Want zo simpel is het, duidelijk zijn, met niet teveel woorden, zeggen wat je bedoeld, vertellen wat er van je verwacht kan worden.

Cato heeft PDD-NOS en een verstandelijke beperking. Het was voor mij een nieuwe wereld, maar ohh zo’n mooie wereld! Cato die zoveel sturing nodig heeft, die niet zelfstandig kan leven, die mooie meid leert mij ontzettend veel! Daar ga ik het in deze rubriek over hebben.

Cato’s world! Een wereld die mij doet verbazen, die mij een traantje laat wegpinken, die mij zoveel moois laat zien, die zeker niet gemakkelijk is, een wereld die voor velen een uitdaging is, een beproeving, een wereld vol hobbels en opstakels. Je zal er maar in wonen! Je zal het er maar mee moeten doen. Vaak is dit een kleine wereld, eentje die klein wordt gehouden, maar zoveel groter kan zijn, zoveel mooier ook.

Ik heb er lang over nagedacht of ik hier wel over wilde schrijven. Het is zo persoonlijk, zo privé. Toch heb ik besloten het te gaan doen. Als ik zie en lees dat zoveel mensen worden gepest, getreiterd, puur omdat ze buiten de toon vallen, niet mee kunnen komen in de maatschappij, dan huilt mijn hart.. Misschien dat ik een tipje van de sluier kan oplichten, een kijkje in ons niet perfecte leventje, dat iedereen er mag zijn! Zijn wie je bent, met al je beperkingen en onhebbelijkheden, geaccepteerd worden door je medemens. Voor velen vanzelfsprekend, maar ook door heel veel mensen niet. Het leven wordt daardoor heel moeilijk, heel ongemakkelijk en dat mag niet, zeker niet bij mensen die het al zo moeilijk hebben!

Cato was als baby al een meisje met een gebruiksaanwijzing. Een “huilbaby” De eerste 3 maanden van haar leven heeft ze gehuild, en dan bedoel ik ook gehuild. 1 blok per dag, tussen 2 voedingen in was ze stil, diep in slaap, maar de resterende 20 uur was ik volop met haar in de weer. Uren heb ik rondgelopen met haar in mijn armen, in de maxi-cosi aan mijn arm, aan het voeteneind van haar schommelwiegje, wiegen totdat ze in slaap viel. Het toppunt was een touw aan de kinderwagen. Wagen wegduwen en met het touw weer terughalen. Zo kon ik ook even zitten, want het staan en lopen was ik zo zat.. en maar heen en weer rijden..  Zodra de wagen stil stond, begon het geknerp, ohh no! Daar gaan we weer… Het dorp waar ik toen woonde, heb ik goed bewandeld, iedere straat heb ik wel gezien en ohh wee als de wagen stil stond (Ja dame! mag ik ook even afrekenen bij de kassa!!) dan begon ze weer.. Als ik nu een baby, klein kindje of diertje in mijn armen heb, wiebel (wieg) ik nog steeds. Het zit zo in mijn systeem dat ik niet meer zonder kan 🙂

Cato kon pas lopen toen ze 2,5 was en al de controles bij het consultatiebureau eindigden steevast in: Als ze het de volgende keer nog niet kan, moeten we actie ondernemen! Fysiotherapie, logopedie, onderzoeken bij het Curium, eigenlijk kwam er niet veel zinnigs uit behalve dat ze “laat” was, een achterstand in haar ontwikkeling.

Toen ze een jaar of 6 was begonnen de onderzoeken in het ziekenhuis resultaten op te leveren. We hebben wat wegen bewandeld. De signalen op school waren dusdanig dat we verder gingen kijken. Een hersenscan omdat het leek of Cato black-outs had. Ze zat je dan wazig aan te staren en
het leek wel of er niets bij haar binnen kwam, het één wazige bleur was.. Daar is PDD-NOS, een autisme spectrum stoornis uitgekomen. Heel wat jaartjes verder hebben we samen een hoop geleerd, is mij een hoop duidelijk geworden en is de onvrede, boosheid, angst en frustratie bij Cato een heel stuk afgenomen.

De liefde die wij voor elkaar voelen is speciaal, heel speciaal. Cato is een mamma’s kindje en ik ben stapelgek op dit bijzondere lieve meisje♥
Deze foto is genomen tijdens een high tea die ik voor moederdag kreeg. Ze is hier een jaar of 6 en ohh wat hebben we genoten!

Inmiddels is Cato een puber van 12 en wat maakt ze een ontwikkeling door! Ze verbaast me zo vaak, ze is zo grappig en maakt grote sprongen. Durft nu ook meer sprongen in het diepe te maken, wat ik ongelooflijk knap vind. Op het water in de boot, in de zomervakantie, een blije Cato, totaal ontspannen, dat zie je niet vaak. Spanning ervaart ze al haar hele leven, van het puntje van haar teen tot aan haar kruin, strak gespannen kan ze staan. Het doet me veel als ik zie hoeveel ze al bereikt heeft in haar leventje en ze zorgeloos kan genieten..

Scotty, haar grote broer, steun en toeverlaat. Een lievere broer kan ze zich niet wensen, hij helpt haar waar hij kan en zijn geduld is eindeloos.. Scott begrijpt haar, soms nog beter dan ik. Hij heeft maar weinig woorden nodig en vult haar aan, waar nodig is. Zeker toen ze nog niet kon praten begreep hij haar feilloos en had ik Scott vaak nodig om duidelijkheid te krijgen. Fijn, heel fijn! maar ook lastig, moeilijk, zorgwekkend, want Scott mag er ook zijn, de ruimte krijgen waar hij behoefte aan heeft, die hij nodig heeft. Ben hem dankbaar, omdat hij met z’n eeuwige rust, mijn temperamentvolle acties kan temperen, in een juiste kader kan brengen, lucht kan geven in een benarde situatie.. Scott verdiend een lintje, voor beste broer en zoon! Waar zouden we zijn zonder Scotty..

Wat zou ik zijn zonder mijn kleintjes..♥♥

Veel liefs Natas