Ode aan een Vriend

Je ziet ze best vaak voorbij komen op social media, VERMIST berichten. De ene keer lees ik het bericht en de andere keer niet. Soms heb ik geen behoefte aan dit soort berichtgevingen, wordt er altijd zo naar van. Tot vrijdagochtend, toen stond de tijd even stil..

Het is bizar als je een “vermist” bericht voorbij ziet komen van iemand die je kent, je gelooft je eigen ogen niet en na meerdere keren het bericht gelezen te hebben, dringt het langzaam bij je door dat het echt zo is..

Afgelopen vrijdag 2 oktober j.l. werd hij  vermist. Hij was ‘s ochtends op zijn fiets voor het laatst gezien. Vanaf dat moment kijk je buiten continu om je heen. Er komen berichten binnen waar hij vermoedelijk gesignaleerd is.. Je wilt maar 1 ding: “horen dat hij weer terecht is en dat het goed met hem gaat”

Hij was een mooi mens, een mensenmens, die voor iedereen klaar stond. Altijd tijd voor een praatje, een lach, een vriendelijk woord, interesse in zijn medemens. Bij hem kon je jezelf zijn, een no-nonsens figuur die hard werkte en zijn gezin hoog had staan.

Ik ken hem persoonlijk niet zo goed, maar als we elkaar zagen, was het feest. Altijd gezellig en een babbel, maar ook een serieus gesprek ging hij niet uit de weg, dat maakte hem juist zo mooi vind ik.

Albert kent hem des te beter, jarenlang hebben ze met elkaar gewerkt. Hij was een collega en werkte in de bouwmarkt, het familiebedrijf van Albert’s familie. Eén jaar geleden is Albert uit de zaak gestapt en is het contact minder geworden, maar als ze elkaar zagen dan werden er handen geschud, vuisten krachtig naar het hart gebracht en bewust even aan elkaar gevraagd hoe het ging. De laatste keer was een paar maanden geleden, Albert was toen ‘in between jobs’ en kwam hem tegen in onze straat. Hij was er aan het werk. De koffie kon zo gezet worden, maar er was geen tijd.. Achteraf niks voor hem, maar op dat moment denk je er niet over na..

Aan het einde van de zomervakantie kregen we het bericht dat hij een zelfmoordpoging had gedaan. Voor ons kwam dat uit het niets! Het was gewoon niet te bevatten! De altijd vrolijke, opgewekte vent die niets uit de weg ging.. Werkelijk? Had hij dat echt gedaan??

Hij had het overleefd, een millimeter opzij en hij was er niet meer geweest.. Van z’n vrouw kregen we te horen dat er nauwelijks contact met hem was te maken, zo afwezig, zo moeizaam, zo ongelooflijk niet te bevatten!!
Hij was vaak in onze gedachten, spraken veel over hem en Albert wilde hem graag zien en spreken. Je geeft uiteraard de familie de ruimte en wacht op het moment dat het uit zou komen..

En dan komt het bericht dat hij vermist is. Het zou toch niet?? Ik wilde er in ieder geval niet aan! Had op de een of andere manier het gevoel dat hij terug zou komen. Kon er simpelweg niet aan denken, dat hij voor een 2e keer weg van huis zou gaan, met maar 1 gedachten..
Albert dacht er anders over, hij heeft het eerder gedaan..

Je denkt er continu aan, zelfs in Leiden (2&3 oktober viering, Leidens ontzet) keek ik om me heen of ik hem zag. Bizar natuurlijk! Iemand die ziek is gaat niet de drukte opzoeken.. Want ziek was hij, dat kan niet anders. “Ziek” in zijn hoofd, niet meer rationeel kunnen denken, niet meer helder alles op een rijtje kunnen zetten. Als je in staat bent om jezelf van het leven t beroven en je vrouw en 2 dochters achter te kunnen laten, waar je ongelooflijk veel van houdt, dan is er iets goed mis.

De berichtgevingen blijven binnen stromen, omliggende dorpen waar hij gezien zou zijn. Op Facebook is het bericht waanzinnig veel keer gedeeld (laatste stand wat ik gezien heb, was 1200+)
Zoektochten worden gehouden. Met 80 man zoeken naar hem, zowel vrijdag-als zaterdagavond/nacht… Zijn foto groot op de Mandelabrug, over de A/12. Hoe zou hij zich voelen als hij dit zou weten? Zoveel mensen die van hem houden, die bezorgd zijn, die naar hem op zoek zijn!

En dan komt het bericht dat hij er niet meer is.. De ongeloof, de verbijstering, het verdriet, het is overweldigend. Een rollercoaster en nachtmerrie tegelijk. Al het hele weekend schieten zijn vrouw en dochters in mijn gedachten, hoe moeten zij zich voelen? Voor iedereen niet te bevatten en ik geloof dat we nooit antwoorden zullen vinden op deze ohh zo verschrikkelijk moeilijke daad.

De afgelopen dagen zijn chaotisch, ik wil zoveel, maar er komt niets uit mijn handen.. Ben er met mijn hoofd niet bij. Stukje bij beetje krijgen we steeds meer te horen en het is zo ontzettend verdrietig dat hij dit heeft moeten doorstaan.. helemaal alleen.. Mijn hart gaat zo uit naar  zijn vrouw en kinderen, wat moet dit ongelooflijk zwaar zijn! Overmorgen is de begrafenis en dan mogen we afscheid van hem nemen..

Wat gaan we jou ongelooflijk missen! We hadden zoveel voor je willen doen en velen met ons. We omhelzen je hard en laten je nooit los.

Rust zacht,
in vrede..