Pippi’s World! #2 Thuiskomen

Een jaar geleden kwam Pip héél onverwachts in ons leven. Ik heb vroeger thuis honden gehad en wilde al heel lang een hond, maar Albert hield het tegen.. Kinderen laten opgroeien met huisdieren vind ik erg belangrijk, maar wie zorgt er uiteindelijk voor? Ja, ik.. De kinderen hadden al vaak gevraagd of ze een hond of poesje mochten hebben en natuurlijk zorgen we er goed voor! Eten geven, uitlaten, wij doen het hoor mam! Nou de werkelijkheid is anders en daar had Albert wel een punt.

Toch was daar ineens Pip, het zusje van Albert kreeg een hondje en die schattige foto’s en filmpjes ontlokte hem zomaar de nodige Ahh’s en Ochh wat lief..
Lief??!!! Schattig??!!! Uhhhh, hoe lief en schattig?
Nou schat, zo lief en schattig dat je snel moet handelen voordat ik me bedenk! Albert was op dat moment thuis zonder werk en we hadden de tijd en ruimte om bezig te zijn met opvoeden, dus het kwam perfect uit.

De volgende dag zaten we met kinderen en al in de auto, op weg naar Elburg. Na een hele nacht op internet te hebben gezeten was ik toch blijven hangen bij een Yorkshire terrier. Ze zijn lief, sociaal, intelligent, brutaal, dapper, moedig, aanhankelijk en een echt gezelligheidsdiertje, een knuffelkontje en daar houd ik wel van! Onze 1e hond toen ik jong was, was Soekie, je raadt het vast al, een Yorkshire Terrier.

Op naar Elburg dus, daar aangekomen troffen we maar liefst 2 nesten aan. Welk ras de andere hond was, ben ik vergeten, mijn oog ging alleen maar uit naar “Jip” en de rest van het nest. Telefonisch contact had mij verzekerd dat er nog een reu en teefje in het nest over waren gebleven en ik wilde graag een reu. We hadden al een naam bedacht en dat was Jip. Vrolijk, kort en krachtig. Gedurende het gesprek bleken het 2 teefjes te zijn.. Huhh? En nu?

2 minihondjes, de een zo levendig en vrolijk, de kleinste van t nest en ze begroette ons allen stuk voor stuk. De ander was een beetje schuw en sloeg alles vanuit een hoek gade. “Jip/Pip” was zo leuk en lief en schattig en ik moest haar even optillen. Dat liet ze allemaal gebeuren, maar wat me opviel was dat ze sterk naar urine stonk. Niks geen lekker puppyluchtje.. De alarmbellen rinkelden zeker, maar ik negeerden ze, was al verliefd.. Wat doe je trouwens als je 5 kinderen mee hebt genomen (dom, dom, dom! I Know!) Zeggen dat we er nog even over moeten nadenken?
Inladen en wegwezen, “Jip/Pip” moest met ons mee. “Jip/Pip” was het lievelingetje van het dochtertje en later heeft dat wel te denken gezet..

In de auto was ze rustig, ze zat ik haar mandje met een lekkere dikke handdoek op mijn schoot en ik kon alleen maar verliefd naar haar kijken.. Jip werd omgedoopt tot Pip en ohhh wat waren we Blij!!!

Thuis aangekomen bleef ze stilletjes, niet echt het huis ontdekken en we gaven haar de ruimte. Ze wilde niets eten, maar dat verontrustte mij niet. De eigenaar had verteld dat het normaal is dat puppy’s moeten wennen en alles is nieuw. Weggerukt bij je moeder (die trouwens niet in het nest zat maar in een bench) is toch verschrikkelijk. Mee met 7 nieuwe personen die je nog nooit van je leven hebt gezien. Drinken deed ze wel, dat was fijn.
De volgende dag begon ze te braken en bleef dit doen. Er zat ook weinig leven meer in het kleine ding en een rondje bellen met dierenartsen zorgde ervoor dat 1 dierenarts ons direct wilde zien. In de wachtkamer braakte ze ook, waar ze blij mee waren, want zo werd het vermoeden en met een echo bevestigd, Pip had een invaginatie.

Hierbij schuift een stuk van de dunne darm in, bij de dikke darm en dit kan gaan verkleven. Dit moest direct behandeld worden en zo lag onze lieve Pip binnen 24 uur op de operatietafel. De kans was groot dat ze het niet zou halen en ik ben nog nooit zo zenuwachtig geweest. Uren wachten op een verlossend telefoontje van de dierenarts en ohh wat waren we blij dat het goed was gegaan en nog blijer dat we haar weer mochten ophalen!

Bijna geen leven meer in het kleine ding, ze liet alles toe en onderging het onderzoek gelaten. Een teken dat het goed mis was, volgens de arts.

Een kaal buikje, een jaap van een litteken, pijnlijk en beschadigd pootje omdat het infuus maar nauwelijks in haar ader paste en een keel die kapot was van de beademing. Iedere 2 uur een klein beetje infuusvocht toedienen via een spuitje ,24/7 en een batterij aan medicijnen mee naar huis.

Uren hebben we met haar gezeten, het liefst op je borst of in je nek. Beetje bij beetje knapten ze op en moest alles opnieuw leren. Lopen, eten, niets kon ze meer. Het was een hopeloos schepseltje wat alleen maar bij je wilde zijn. Ze likte je continue en vond dat zelf niet zo fijn, maar begreep dat ze het nodig had. Even lieten we het toe en daarna met zachte hand afwenden, maar dwangmatig bleef ze zoeken.

Uiteraard hebben we contact gezocht met de vorige eigenaar (een fokker kan het niet noemen) en het eerste gesprek was meelevend, maar daarna hebben we nooit meer contact met ze gekregen. Een hoop mensen hadden een mening klaar, terugbrengen die pup! Terugeisen van je geld! Maar zonder officiële fokker  kan je niet zoveel en we hadden ook zoiets van, dit is ons hondje en we moeten ervoor zorgen en sterker nog, kon er niet eens meer afstand van doen. Had mijn hart al verloren…

Wormen in haar ontlasting, het ging maar niet weg. Een lintworm en nog meer narigheid en smerigs bleven haar darmen maar lastig vallen. De ene kuur na de andere en een zoektocht wat ze kon eten zonder de hele boel onder te poepen. Heb nog nooit zoveel liters 99% alcohol verbruikt (lang leve de salon) en vloeren schoongemaakt, maar alles voor lieve kleine Pip. Als je op de bank een mok met drinken in je handen had, dook ze er met haar snoet in! Eten wat wij in onze handen hadden was een obsessie, waarschijnlijk heeft ze een hoop gekregen wat ze niet had mogen hebben. Ik vermoed dat ze veel bij haar moeder weg is gehaald en daardoor minder heeft kunnen drinken. Het verschil met haar zusje was groot en ze was zo verzwakt. Over de hygiëne hebben we het maar niet, dat had ik zelf genegeerd, maar ohh geleerd heb ik wel! Nooit meer blind op een nest afstappen hoe graag je het ook wilt.

Het ging steeds beter met Pippi, we genoten zo van haar! Voor de kinderen was het best moeilijk omdat ze Pip niet mochten optillen en dat wil je natuurlijk het allerliefst met zo’n schattig beestje. Spelen was er ook niet bij en uit noodzaak (toedienen van vocht) en voorzorg (liet Pip geen seconden met de kinderen alleen) ging ze iedere avond mee naar boven, tot op de dag van vandaag.

Het klinkt gek, maar ze was (en is nog steeds!) ons babytje, zo lief en hulpeloos en zoekende naar warmte. Een kruik lag in haar mandje, maar het liefst wilde ze bij ons. Natuurlijk mocht ze even op bed voordat we gingen slapen en daarna in haar mandje naast het bed. s’Ochtends vroeg, een klein piepje was genoeg, om weer lekker tegen je aan te kruipen, in je nek, op je schouder, lekker warm tegen je aan onder de dekens. Ik genoot er net zo van.

Nu nog steeds gaat ze met ons mee naar boven. Iets wat ik nooit had verwacht! Het is zo gegroeid, Pippi is het gewend en ik vind het eigenlijk ook heel fijn. Lekker bij me, geen zorgen hoeven maken als de kinderen eerder beneden zijn dan wij. Ze toch niet helemaal goed met haar omgaan (alhoewel dat nu lang niet meer zo spannend is en iedereen inmiddels wel geleerd heeft wat wel en niet kan/mag)  en ik altijd alert blijf op kinderen met huisdieren.

Pip is opgegroeid met ons als baken, en ik geloof dat we een hele speciale band hebben hierdoor.

We kunnen niet meer zonder elkaar en waar ik ben is Pippi ook.

Ze is gek op iedereen maar als mijn schoot vrij is, kruipt ze bij mij. Als ik weg ben ligt ze uren op haar kussen voor t raam van de achterdeur, te wachten.. Het thuiskomen is een feest en hoe ik me ook voel, Pip tovert een lach op m’n gezicht en even vergeet ik alle zorgen.

Pip is mijn zonnetje en geniet iedere seconde van haar. Dat ik iedere dag met haar wandel, haar eten geef, haar verzorg, het maakt me allemaal niet uit. Sterker nog, geniet er met volle teugen van en zij van ons!!
#pureliefde